Γιατί διώκεται ο Δημήτρης Πατέλης;
«Οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιο τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους»
Κ. Μαρξ, Φ. Ένγκελς.
Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος
Η πειθαρχική δίωξη ενός πανεπιστημιακού δασκάλου, για
πολιτικούς και ιδεολογικούς λόγους πρώτα από όλα καταδεικνύει τουλάχιστον τη
πρόθεση των κρατούντων και του υπηρετικού προσωπικού τους για καταστρατήγηση
της ακαδημαϊκής ελευθερίας εντός των πλαισίων και αυτής ακόμα της αστικής
νομιμότητας.[1]
Ο σ. Δημήτρης όμως δεν διώκεται μόνο ή κυρίως γι’ αυτό. Στο
πρόσωπο του Δημήτρη Πατέλη γίνεται μια προσπάθεια
εκδίωξης από τα πανεπιστήμια όλων εκείνων των αρχών, των ιδανικών που
πρεσβεύει. Τι πρεσβεύει όμως ο σ. Δημήτρης; Τόσο με αυτά που λέει και γράφει,
όσο και με τη στάση ζωής του, ως προσωπικότητα αποτελεί φωτεινό παράδειγμα για
μερίδα φοιτητών, νέων ανθρώπων που αγωνίζονται για μια άλλη κοινωνία,
απελευθερωμένη από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, για την ενοποιημένη ανθρωπότητα,
για τον κομμουνισμό. Όσο λίγοι εντός των πανεπιστημιακών αιθουσών έχει
διαδώσει, προωθήσει τη μαρξιστική θεωρία. Ως μέλος της Διεθνούς ερευνητικής
ομάδας «Λογικής της Ιστορίας» εργάζεται εντατικά στη κατεύθυνση της επικαιροποίησης του κεκτημένου του μαρξισμού, της ανάπτυξης
της θεωρίας, που συνιστά αναγκαίο στοιχείο του συνειδητού επαναστατικού
μετασχηματισμού της κοινωνίας.
Επομένως γίνεται σαφές ότι για τον σ. Δημήτρη η ανάπτυξη του
μαρξισμού δεν είναι ακαδημαϊκή ενασχόληση, αλλά βασικό όπλο του επαναστατικού
υποκειμένου. Αυτός ο στρατηγικός στόχος τον ωθεί να καταβάλλει κάθε δυνατή
προσπάθεια εξεύρεσης στη σημερινή κρισιακή συγκυρία των βέλτιστων τακτικών
χειρισμών, τη διαλεκτική σχέση τακτικής-στρατηγικής. Αυτός ο εκρηκτικός
συνδυασμός, αφενός της εντατικής ερευνητικής δραστηριότητας στα πλαίσια του
στρατηγικού στόχου, του κομμουνισμού, με την ενεργή ενασχόληση με τους
πρακτικούς τρόπους που θα οδηγήσουν σε αυτόν [τον στρατηγικό στόχο] αφετέρου,
κάνει τον σ. Δημήτρη επικίνδυνο για το σύστημα εν γένει.
Ιδιαίτερα σήμερα, σε συνθήκες κοινωνικού πολέμου, ένα δυνάμει
μέτωπο παιδείας-εργασίας στην κατεύθυνση της περαιτέρω πόλωσης και κλιμάκωσης
της σύγκρουσης των δυνάμεων της προόδου και της προοπτικής με τις καθεστωτικές
δυνάμεις της αυταρχικής αντίδρασης σε συνθήκες αποικιοποίησης
της χώρας μπορεί να οδηγήσει στην αντεπίθεση που χρειαζόμαστε και στην ανάκτηση
της πρωτοβουλίας των κινήσεων.
Ο σ. Δημήτρης είναι κομμουνιστής και δεν το κρύβει,
τουναντίον το διακηρύσσει εντός και εκτός πανεπιστημίου. Ακριβώς γι’ αυτό
διώκεται βάσει διατάξεων εποχής ιδιωνύμου (Π.Δ 12/26.7.1933).
Ο σ. Δημήτρης είναι μαχητής και δεν θα το βάλει κάτω, όπως το
έχει αποδείξει επανειλημμένως. Οι πρακτικές στοχοποίησης
αντιφρονούντων και αυταρχικού τύπου πειθαρχικής καταστολής γίνεται προς
παραδειγματισμό και συμμόρφωση των υπολοίπων. Στόχος είναι εκείνοι που τώρα
μπαίνουν στον αγώνα και με αυτόν τον τρόπο προσπαθούν να τους τρομοκρατήσουν. Η
δίωξη δεν είναι προσωπική, είναι θεσμική και συλλογική. Αφορά το σύνολο της
πανεπιστημιακής κοινότητας και της κοινωνίας. Αφορά το τι επιστήμη, τι παιδεία
θέλουμε και σε ποια κοινωνία.
Καθήκον κάθε επαναστάτη, κάθε κομμουνιστή, ανεξάρτητα αν
συμφωνεί σε όλα όσα πρεσβεύει ο σ. Δημήτρης είναι να σταθεί δίπλα του, γιατί ο
δικός του αγώνας είναι και δικός μας αγώνας.
Αναρτημένο από συντρόφους του ελληνικού τμήματος της «Λογικής της
Ιστορίας»
Τριαντάφυλλος Μεϊμάρης
Γιάννης Νίνος
Νίκος Παπούλιας
Νίκος Γεωργαντώνης
Γιώργος Κακαρίνος
[1] Βλ. Η ακαδημαϊκή ελευθερία στο Πειθαρχικό Συμβούλιο.// Μ. Δαφερμάκης, Τ. Μεϊμάρης, Π. Παυλίδης, Δρόμος της Αριστεράς, 06/10/2012, το ίδιο Διώκουν την κριτική σκέψη.// ΠΡΙΝ, 07/10/2012.