Ακριβώς πριν από 10 χρόνια, τον Μάρτιο του 2011, με την διαβόητη «αραβική άνοιξη», ξέσπασε ο πόλεμος στη Συρία. «Τι μας νοιάζει εμάς; Είναι μακριά!» θα αντιτείνει ο «φιλήσυχος» συμπολίτης. Πόσο μακριά είναι τα 100 χιλιόμετρα απ’ την Κύπρο; Οι χιλιάδες ξεσπιτωμένοι πρόσφυγες; Οι αμερικανοΝΑΤΟϊκές στρατιωτικές βάσεις στην Ελλάδα από τις οποίες εφορμούν οι «σύμμαχοι» για τις εκεί επιχειρήσεις τους; Οι Έλληνες στρατιωτικοί που συμμετέχουν επιχειρησιακά σε όλα αυτά;  

    Και όμως, χαρμόσυνος πυρετός επικρατούσε τότε: οι φονιάδες του ισλαμοφασιστικού «Ισλαμικού κράτους», που εξέθρεψαν, εξόπλισαν, εκπαίδευσαν και χρηματοδοτούν αφειδώς ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ, βαφτίστηκαν «μαχητές της ελευθερίας» και αξιοποιήθηκαν για την εξόντωση του «αιμοσταγούς δικτάτορα Άσαντ» και την αλλαγή καθεστώτος μιας κυρίαρχης χώρας, η ηγεσία της οποίας δεν ήταν τόσο υπάκουη όσο θα ήθελαν οι ιθύνοντες του Ευρωατλαντικού άξονα. Η πρεσβεία της Συρίας στην Αθήνα παραμένει έκτοτε κλειστή (πράξη πολέμου), ενώ η Ελλάδα στηρίζει τις κυρώσεις της Ε.Ε. και των Η.Π.Α. κατά του λαού και της χώρας. Οι κυβερνήσεις -με τη δική μας αδιαφορία-ανοχή- έχουν σύρει την χώρα στην εισβολή και κατοχή αυτής της χώρας, πολιτικά, διπλωματικά και στρατιωτικά-επιχειρησιακά (ως μέλος ΕΕ-ΝΑΤΟ και ως στρατηγικό σύμμαχο του Ισραήλ), γεγονός που μας καθιστά στόχο σε απαντητικά πλήγματα.  

    Οι νεκροί εκεί ανέρχονται σε 600.000, οι πρόσφυγες και οι εκτοπισμένοι σε 12.090.000. Οι υποδομές, και οι κτιριακές εγκαταστάσεις στο μεγαλύτερο μέρος τους έχουν καταστραφεί. Εκεί επιχειρούν επισήμως ένοπλες δυνάμεις από Ρωσία και Ιράν (προσκεκλημένες από τις επίσημες αρχές) και ως εισβολείς: ΗΠΑ, Η.Β., Τουρκία, και άλλες 80 χώρες! Πόσο «τοπική» είναι αυτή η σύρραξη; 

   Ο Ευρωατλαντικός άξονας βαθμηδόν εκτοπίζεται από τις αναδυόμενες δυνάμεις και τον πόλο που αυτές σχηματίζουν με επικεφαλής την Λ.Δ. Κίνας, γεγονός που τον καθιστά άκρως επιθετικό. Η αναδιανομή ισχύος και επικράτειας εκφράζεται με γεωπολιτικές αξιώσεις και διεκδικήσεις. Εξ ου τα πλήγματα στα «τόξα» που διατρέχουν την Ευρασία και η σπουδή για πολεμική περικύκλωση των βασικών δυνάμεων του άλλου πόλου (πρωτίστως Ρωσίας-Κίνας). Αφγανιστάν, Ιράκ, Γιουγκοσλαβία, Σομαλία, Οσετία, Γεωργία, «αραβικές ανοίξεις», Λιβύη, Συρία, Υεμένη, Ουκρανία κ.λπ. είναι σταθμοί και κρίκοι στην κλιμάκωση του εν εξελίξει Γ' Παγκόσμιου Ιμπεριαλιστικού Πολέμου. Το ένοπλο πραξικόπημα (21-22.2.2014), που διοργανώθηκε με μεθοδικό τρόπο με την πλήρη κάλυψη Ευρωατλαντικού άξονα της χούντας του Κιέβου, όπως και η ο πόλεμος στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ του Καυκάσου, σηματοδότησε σαφώς τη μετάθεση του πεδίου μάχης του εν εξελίξει πολέμου εκ νέου στην Ευρώπη και στην καρδιά του τέως σοβιετικού χώρου. Όλα αυτά συνιστούν επιθετικές πολεμικές πράξεις και προληπτικά πλήγματα κατά όσων αμφισβητούν τη μονοκρατορία του Ευρωατλαντικού άξονα και των επικείμενων απελευθερωτικών-επαναστατικών κινημάτων.  

   Η πανδημία του Covid-19, ως εκδοχή αναγκαίας για την δομική κρίση καταστροφής/απαξίωσης κεφαλαίων και ανθρώπων, μόνο προσωρινή ανάσχεση στην πλήρη κλιμάκωση του πολέμου μπορεί να επιφέρει. Ο φονικός μηχανισμός έχει δρομολογηθεί σταθερά...

Δημήτρης Πατέλης

Αναπληρωτής καθηγητή φιλοσοφίας Πολυτεχνείου Κρήτης