«Κατασκευή», «διόρθωση» ή ολική καταστροφή της
ταυτότητας του ανθρώπου; - του Δημήτρη Πατέλη.
Τείνει να γίνει κοινά
αποδεκτό δόγμα στο λόγο που αρθρώνεται στα ΜΜΕ, στα αμφιθέατρα και τελευταία στη
Βουλή η αντίληψη για την ύπαρξη πολλών και ρευστών ταυτοτήτων των ανθρώπων. Αυτό
αφορά και το ίδιο το φύλο, που αντιμετωπίζεται πλέον σαν να εξαϋλώνεται. Το φύλο
λοιπόν χωρίζεται -βάσει των κηρύκων του παραπάνω δόγματος- σε τουλάχιστον πέντε
διαφορετικούς παράγοντες: 1. σε αυτό που ορίζει και περιγράφει η βιολογία (γονότυπος
και φαινότυπος), 2. σε αυτό που «κατασκευάζεται» κοινωνικά και συμβολικά, 3. σε
αυτό που βιώνει το κάθε άτομο, 4. σε αυτό που επιθυμεί και 5. σε αυτό που
καταχωρείται νομικά. Ακόμα και αν δεχτούμε ότι ισχύουν αυτός ο επιμερισμός σε
παράγοντες, κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να μας τεκμηριώσει επιστημονικά τα
γενεσιουργά αίτιά τους, την ιεράρχησή τους, τα είδη και τα επίπεδα των
αλληλεπιδράσεών μεταξύ τους αλλά και με άλλους παράγοντες. Από αυτό το δόγμα,
που στερείται παντελώς επιστημονικής και μεθοδολογικής βάσης, εμφορείται και το
πρόσφατο σχέδιο νό΅ου «Νο΅ική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου Εθνικός
Μηχανισ΅ός Εκπόνησης, Παρακολούθησης και Αξιολόγησης των Σχεδίων Δράσης για τα
Δικαιώ΅ατα του Παιδιού». Προφανώς, από τον τίτλο ακόμα του νομοθετήματος
φαίνεται η διάθεση να προβληθεί η «σπουδή του νομοθέτη» για φροντίδα προς το
παιδί άρα και για τον παιδευτικό ρόλο της όλης θεσμικής παρέμβασης...
Το σχέδιο νόμου
ορίζει τα εξής: «1. Ως ταυτότητα φύλου νοείται ο εσωτερικός και προσωπικός
τρόπος με τον οποίο το ίδιο το πρόσωπο βιώνει το φύλο του, ανεξάρτητα από το
φύλο που καταχωρίστηκε κατά τη γέννησή του με βάση τα βιολογικά του
χαρακτηριστικά. Η ταυτότητα φύλου περιλαμβάνει την προσωπική αίσθηση του σώματος,
καθώς και την κοινωνική και εξωτερική έκφραση του φύλου, τα οποία αντιστοιχούν
στη βούληση του προσώπου. Η προσωπική αίσθηση του σώματος μπορεί να συνδέεται
και με αλλαγές που οφείλονται σε ιατρική αγωγή ή άλλες ιατρικές επεμβάσεις που
επιλέχθηκαν ελεύθερα. 2. Ως χαρακτηριστικά φύλου νοούνται τα χρω΅οσω΅ικά,
γονιδιακά και ανατο΅ικά χαρακτηριστικά του προσώπου, τα οποία συ΅περιλα΅βάνουν
πρωτογενή χαρακτηριστικά, όπως τα αναπαραγωγικά όργανα, και δευτερογενή
χαρακτηριστικά, όπως η ΅υϊκή ΅άζα, η ανάπτυξη στήθους ή τριχοφυΐας». Οι ορισμοί
παρέχονται ως αυταπόδεικτοι και βάσει αυτών, το ’ρθρο 3 εισάγει τη «Διόρθωση του
καταχωρισ΅ένου φύλου... σε περίπτωση ασυ΅φωνίας ΅εταξύ ταυτότητας φύλου και
καταχωρισ΅ένου φύλου... ώστε αυτό να αντιστοιχεί στη βούληση, στην προσωπική
αίσθηση του σώ΅ατος και στην εξωτερική του εικόνα»! Μάλιστα, η «διόρθωση» μπορεί
να γίνει από το 17ο έτος της ηλικίας του ατόμου, και να επαναληφθεί, να γίνει
άλλη μια «διόρθωση»-επαναφορά «ταυτότητας φύλου» με έκδοση αντίστοιχης
ληξιαρχικής πράξης...
Και εδώ διαπιστώνουμε ότι η
επιστημονική προσέγγιση, έχει παραχωρήσει τη θέση της σε εύκολες «θέσεις» και «τοποθετήσεις»
του συρμού, χωρίς ερευνητικό-μεθοδολογικό έρμα... Γιατί συμβαίνει αυτό;
Απλή παρατήρηση της
κλιμάκωσης της έκτασης, της έντασης και της συστηματικότητας αυτών των δράσεων
θα πείσει και τον πιο δύσπιστο ότι πρόκειται για συντονισμένη εκστρατεία, η
οποία συνδέεται με τη στρατηγική της παγκόσμιας κυριαρχίας της χρηματιστικής
ολιγαρχίας με όρους νεοαποικιοκρατίας, αποδόμησης των εργασιακών σχέσεων, θέσεων
και ρόλων, με τη μετάβαση στην «ελαστική» εργασία και την «απασχολησιμότητα»,
στη μαζική χρόνια ανεργία, την εξαθλίωση και την επιβολή όρων γενοκτονίας στην
εργατική τάξη και το λαό. Όσο αυξάνει η εξαθλίωση και ο εξανδραποδισμός του
ανθρώπου απ' το κεφάλαιο, όσο παραμένουν ανικανοποίητες θεμελιώδεις ανάγκες της
προσωπικότητας και της οικογένειας, όσο ο βίος γίνεται αβίωτος και αναξιοπρεπής,
τόσο πιο πολύ το κεφάλαιο, τα θεσμικά και εξωθεσμικά όργανά του σε εθνικό και
διεθνικό επίπεδο προβάλλουν και προτάσσουν επίπλαστες ανάγκες και επιθυμίες,
πρότυπα και δικαιώματα που συνδέονται με ρευστές μονήρεις ταυτότητες. Έτσι
επιτυγχάνεται συστηματική χειραγώγηση προσανατολισμών, προτύπων, συμπεριφορών (πολιτικών,
καταναλωτικών, κ.ο.κ.) και μέσω της κατευθυνόμενης υπερδιόγκωσης της έμφυλης
προβληματικής. Κρατικοί και διακρατικοί μηχανισμοί (π.χ. Gender Equality in the
Council of Europe, Standards and mechanisms, Gender Equality Commission (GEC)National
Focal Points, Gender Equality Rapporteurs, European Committee for Social
Cohesion, Human Dignity and Equality (CDDECS), το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο ΟΑΣΕ,
η ΕΣΔΑ, Μ.Κ.Ο. κ.ο.κ.). επιβάλλουν δέσμη θεσμών, προδιαγραφών και προτύπων και
εποπτεύουν τη συμμόρφωση με αυτά των κατά τόπους αρχών.
Αυτοί που εξαπολύουν
πολέμους και διαπράττουν γενοκτονίες, επιβάλλουν και τα LGBTQ
πρότυπα-ταυτότητες, κωδικοποιημένα με το δικό τους τρόπο και προς τα δικά τους
συμφέροντα, ως εκ των ων ουκ άνευ στοιχεία «ριζοσπαστικότητας» και ελευθερίας...
Οι κατά συρροήν δολοφόνοι και ένοχοι γενοκτονιών και λοιπών εγκλημάτων κατά της
ανθρωπότητας, καπηλεύονται τον πόνο αυτών των ανθρώπων, για να πουλήσουν ανέξοδη
και τελικά διαλυτική «θεσμική» φιλανθρωπία και «δικαιωματισμό». Χρηματοδοτούν
και προβάλλουν «παρελάσεις υπερηφάνειας», «σπουδές φύλου», «έρευνες και
ερευνητές», πανεπιστημιακούς, δημοσιογράφους, ΜΜΕ κ.τ.λ. Παίζουν με την
ευαισθησία, τον ανθρωπισμό και την κινηματική διάθεση ανθρώπων και τους
χειραγωγούν προς όφελός τους κάτω απ' τη δική τους σημαία. Πρωτοστατούν σε αυτή
την επιβολή οι πιο αντιδραστικές δυνάμεις: ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ε.Ε., καθεστώτα όπως αυτά
του σιωνιστικού Ισραήλ, των ναζιστικού προσανατολισμού κυβερνήσεων των χωρών της
Βαλτικής, η χούντα του Κιέβου και λοιπές προοδευτικές δυνάμεις, οι οποίες
ομοθυμαδόν κατακεραυνώνουν ως «σεξιστές, ομοφοβικούς, τρανσφοβικούς κλπ»
όλους/-ες τους/-τις αντιφρονούντες έναντι αυτού του κυρίαρχου προτύπου
πλανητικών αξιώσεων...
Την ίδια στιγμή στηρίζουν
και χρηματοδοτούν αιμοσταγή καθεστώτα (π.χ. Σαουδική Αραβία), με την πιο βάρβαρη
και απάνθρωπη σχέση προς τη γυναίκα και προς τις σεξουαλικές μειονότητες, με
βασανιστήρια, ακρωτηριασμούς, λιθοβολισμούς, απαγχονισμούς κλπ.
Η εξέλιξη των ιδεολογικών
σχημάτων-δογμάτων που εξυπηρετούν αυτή την εκστρατεία του κεφαλαίου απαιτεί
χωριστή πραγμάτευση, ανέφικτη σ' αυτό το σημείωμα. Ιδιαίτερο ρόλο έχουν παίξει
εδώ γνωστές νεομαρξιστικές τάσεις που τροφοδότησαν αστικά ιδεολογήματα. Από την
αλτουσεριανή «ιστορία χωρίς υποκείμενο» στη φουκοϊκή «Μικροφυσική της Εξουσίας»,
τη «βιοπολιτική» και τη μεταμοντέρνα αναγωγή ταυτότητας και φύλου σε
«κοινωνικές-συμβολικές κατασκευές» κατά το δοκούν κ.ο.κ. Μια από τις αφετηριακές
αρχές της κονστρουκτσιονιστικής προσέγγισης συνίσταται στην αποδόμηση του
νεωτερικού υποκειμένου, στην πολυδιάσπασή του σε πολλαπλά δίκτυα σχέσεων και
στην διαμόρφωση «ψηφιδωτών», «κλασματοποιημένων» και «ρευστών» προσωπικοτήτων.
Η νεοφιλελεύθερη στρατηγική
των πιο επιθετικών κύκλων του παγκόσμιου κεφαλαίου, έχοντας εν πολλοίς διαλύσει
κάθε συλλογικότητα, στοχεύει πλέον ευθέως στην πλήρη αποδόμηση-διάλυση της
οικογένειας και της προσωπικότητας, βάλλοντας στη ραχοκοκαλιά τους: στο
βιολογικό πυρήνα τους. Τι είναι όμως η προσωπικότητα και η οικογένεια; Σε τι
συνίσταται ο βιολογικός τους πυρήνας και πως αυτός συνδέεται με τους εκάστοτε
συγκεκριμένους ιστορικούς, οικονομικούς, κοινωνικούς και ευρύτερα πολιτισμικούς
όρους; Είναι η οικογένεια που υπάρχει στη σύγχρονη κεφαλαιοκρατία άριστος θεσμός
που αξίζει να την υπερασπιστεί κανείς διαχρονικά; Η απάντηση σε αυτά τα
ερωτήματα απαιτεί συστηματική επιστημονική προσέγγιση.
Η επιστημονική κοινωνική
θεωρία του μαρξισμού, η μεθοδολογία της Λογικής της Ιστορίας είναι διαλεκτική
(βλ. Β. Βαζιούλιν Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΘΕΩΡΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑΣ, του
ίδιου Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΠΡΟΤΣΕΣ ΚΑΙ Η ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΤΟΥ
"Σύγχρονη Εποχή" 1988 και Δ. Πατέλη. Για τη διαλεκτική υλιστική αντίληψη της
Ιστορίας ). Ως εκ τούτου, με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο δεν ανάγει τέτοια
προβλήματα στη νεοφιλελεύθερη «λογική» των ατομικών δικαιωμάτων (τα οποία
μάλιστα επισταμένως αντιδιαστέλλονται στα συλλογικά, ταξικά κ.ο.κ.). Επίσης, με
τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο απορρίπτει μεταφυσικές αντιλήψεις τύπου
βιολογικού και νευροφυσιολογικού αναγωγισμού. Δεν μπορεί να είναι θεωρητικά και
μεθοδολογικά συγκροτημένη κάθε προσέγγιση που παραπαίει μεταξύ βιολογισμού και
κοινωνιολογισμού. Είναι σαφές ότι, στα πλαίσια της περίπλοκης και αντιφατικής
διαδικασίας μετασχηματισμού-διαλεκτικής άρσης του βιολογικού απ' το κοινωνικό
στη δομή και την ιστορία της κοινωνικής ανάπτυξης, η σεξουαλική ανάγκη και η
αναπαραγωγική λειτουργία ανεξαρτοποιούνται μεν σχετικά η μία απ' την άλλη, αλλά
δεν μπορεί να αποκόπτεται η πρώτη (που ανάγεται μάλιστα στην υποκειμενική
«επιθυμία») και να αντιδιαστέλλεται στη δεύτερη μεταφυσικά, λόγω του
διατηρούμενου γενετικού και λειτουργικού μεταξύ τους δεσμού.
Η όλη προβληματική,
εξετάζεται υπό το πρίσμα της συμβολής όλων των σχέσεων, δραστηριοτήτων, στάσεων,
συμπεριφορών, θεσμών κ.ο.κ. στην προοπτική της ολόπλευρης ανάπτυξης κάθε
προσωπικότητας και συλλογικότητας, στην προοπτική της ενοποίησης της
ανθρωπότητας.
Ως εκ τούτου, δεν μπορούμε
να παίζουμε αυθαίρετα με την αμφιγονική αναπαραγωγή του ανθρώπινου γένους και το
βιολογικό πυρήνα της οικογένειας. Ο τελευταίος συνίσταται στις σχέσεις μεταξύ
γυναίκας και άνδρα (γενετήσια ορμή και οι συνακόλουθες μεταξύ τους σχέσεις),
γονέων και τέκνων (γονεϊκό ένστικτο) στη διαγενεακή αλληλουχία. Οι εκάστοτε
ιστορικά συγκεκριμένες μορφές, δομές και λειτουργίες της οικογένειας βασίζονται
σε αυτό τον πυρήνα και τον μετασχηματίζουν (βλ. και
Φ. Ένγκελς. Η καταγωγή της
οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους ). Τη μητριαρχική δομή και
το ζευγαρωτό γάμο διαδέχθηκαν οι μορφές πατριαρχικής οικογένειας των
εκμεταλλευτικών κοινωνικοοικονομικών σχηματισμών, συνυφασμένες με την ιδιωτική
ιδιοκτησία, την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Είναι άκρως ανιστορική,
αντιεπιστημονική, αντιδραστική και σκοταδιστική η εξιδανίκευση κάποιας εκδοχής
της πατριαρχικής οικογένειας και η «εξήγησή» της βάσει της «θεϊκής βούλησης»
ή/και της «φύσης» του άνδρα και της γυναίκας. Όπως έδειξε ο Ένγκελς, η διάλυση
της «ενάρετης» οικογένειας επί κεφαλαιοκρατίας μέσω ποικίλων μορφών
εμπορευματοποίησης, εκπόρνευσης κ.ο.κ. είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος:
της κεφαλαιοκρατικής ιδιωτικής ιδιοκτησίας και της συνακόλουθης πατριαρχίας. Και
μάλιστα, αυτή η διάλυση δεν αφορά μόνο τους αστούς. Διαπερνά σε σημαντικό βαθμό
και τις εργατικές οικογένειες, που αντιμετωπίζονται απ' το σύστημα ως μονάδες
κατανάλωσης εμπορευμάτων και υπηρεσιών και κυρίως, παραγωγής και αναπαραγωγής
της εργασιακής δύναμης με τη μορφή του εμπορεύματος. Κανένας προοδευτικός
άνθρωπος δεν θα θρηνήσει για τη διάλυση της αθλιότητας και της υποκρισίας της
κεφαλαιοκρατικής οικογένειας. Το θέμα είναι τι θα τη διαδεχθεί.
Υπάρχει λοιπόν πληθώρα
συγκεκριμένων ιστορικών μορφών και λειτουργιών της οικογένειας. Ωστόσο, δεν
υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει ασπόνδυλη οικογένεια, οικογένεια χωρίς τον
παραπάνω βιολογικό πυρήνα. Η οικογένεια ως προς το βιολογικό της πυρήνα μπορεί
να είναι μόνο ετεροφυλική αμφιγονική. Οποιαδήποτε άλλη συνεύρεση-συμβίωση ατόμων
με άλλα κριτήρια δεν συνιστά και δεν μπορεί να συνιστά οικογένεια από την άποψη
της ανθρώπινης κοινωνίας, του ανθρώπινου γένους. Και δεν μπορούν να προβάλλουν
αξιώσεις σύστασης οικογένειας, άτομα που κατ' επιλογήν τους (συνειδητά;) θέτουν
εαυτούς εκτός των παραπάνω λειτουργιών του βιολογικού πυρήνα της οικογένειας.
Ήδη υπάρχουν έρευνες που καταδεικνύουν τις τραγικές επιπτώσεις της τεκνοθεσίας
από άλλου τύπου συνευρέσεις-συμβιώσεις στην ψυχοσωματική ανάπτυξη των παιδιών. Η
(αναμφίβολη) ύπαρξη ψυχοσωματικών προβλημάτων και σε παιδιά που γεννιούνται και
αναπτύσσονται σε οικογένεια (ετεροφυλική αμφιγονική) δεν συνιστά ορθολογικό
επιχείρημα υπέρ της τεκνοθεσίας από εκδοχές (ομοφυλικών κ.ο.κ.) συνευρέσεων,
στις οποίες διασφαλίζεται η εξ υπαρχής ανισορροπία.
Η θεσμοθέτηση πρακτικών
χρήσης «παρένθετης μητέρας» είναι μια μορφή αποτρόπαιης δουλικής εκμετάλλευσης
του σώματος και της μητρότητας εκ μέρος πλουσίων γερόντων και λοιπών ατόμων,
κινούμενων στο πεδίο διάφορων του βιολογικού πυρήνα της οικογένειας
συνευρέσεων-συμβιώσεων, που προβάλλει ως «απελευθερωτική» μόδα, με περισσό
κυνισμό. Τα άτομα αυτά αγοράζουν υποκατάστατα «πατρότητας» ή/και «μητρότητας»
υποβιβάζοντας ανθρώπους στη σχέση μίσθαρνων αναπαραγωγικών μηχανών.
Ο βιολογικός πυρήνας της
προσωπικότητας είναι το άτομο από την άποψη των γονοτυπικών και φαινοτυπικών
χαρακτηριστικών του, του φύλου, του σωματότυπου, της ιδιοτυπίας του νευρικού του
συστήματος, της ιδιοσυγκρασίας του. Η προσωπικότητα δεν ανάγεται σε αυτόν.
Εδράζεται σε αυτόν και τον μετασχηματίζει, μιας και συνιστά «διάθλαση» όλου του
πλέγματος των κοινωνικών σχέσεων και δραστηριοτήτων στις οποίες εμπλέκεται μέσω
αυτού του ατόμου και μονάδα επενέργειας του ανθρώπου στους όρους της ύπαρξής του
με τη βοήθεια της συνείδησης και του εποικοδομήματος (και των αντίστοιχων υλικών
και οργανωτικών μέσων).
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι
ηθικό ή ηθικολογικό. Προσδιορίζεται πρωτίστως ιστορικά και επιστημονικά με
αντικειμενικούς όρους. Το φύλο δεν είναι και δεν μπορεί να συνιστά αυθαίρετη
επιλογή-προτίμηση, «συμβολική κατασκευή», ακόμα και αν αυτή η «επιλογή» γίνεται
με την εξ ίσου αυθαίρετη επίκληση κάποιου βιολογισμού ή/και νευροφυσιολογικού
αναγωγισμού (είναι εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο στη νεοφιλελεύθερη
προβληματική -που υιοθετείται αυτούσια και από ορισμένου τύπου «αριστερά»-
συνυπάρχουν αυτές οι εκ πρώτης όψεως εκ διαμέτρου αντίθετες και
αλληλοαποκλειόμενες μορφές αναγωγισμού: ακραίου βιολογισμού και ακραίου
βουλησιαρχικού κοινωνιολογισμού, χυδαίου υλισμού και ακραίου υποκειμενικού
ιδεαλισμού-σενσουαλισμού).
Η συστηματική προπαγάνδα του
νεοφιλελευθερισμού (και οι συνακόλουθες στοχευμένες θεσμικές παρεμβάσεις) στο εν
λόγω ζήτημα, περιλαμβάνει στον πυρήνα της μια βίαιη διέγερση σεξουαλικών
προβληματισμών και πρακτικών στα παιδιά (με ειδικά επιδοτούμενα από ΕΕ
προγράμματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης από το βρεφονηπιακό σταθμό!),
συνεπικουρούμενη από αντίστοιχο καταιγισμό στα ΜΜΕ, στο διαδίκτυο, στη μαζική
κουλτούρα (καταναλωτισμός, σεξ και βία). Η διέγερση του σεξουαλικού στοιχείου σε
ηλικιακές βαθμίδες όπου (ορμονικά και ανατομοφυσιολογικά) είναι αδύνατο τόσο να
συνδεθεί με την αναπαραγωγική λειτουργία όσο και να συνειδητοποιηθεί, ευνοεί την
εγχάραξη-ενστάλαξη-επιβολή της αντίληψης ότι η σεξουαλική
διέγερση-απόλαυση-επιθυμία είναι μια ανάγκη, ή μάλλον επιθυμία ακατάληπτη (που
ενισχύεται ως υποκειμενική-ατομική επιθυμία ηδονιστικής κατανάλωσης, όπως π.χ. η
επιλογή-προτίμηση τροφής, ένδυσης, στιλ κ.ο.κ.), εξ υπαρχής άσχετη με την
αναπαραγωγή.
Η πρακτική της χορήγησης
αναστολέων ορμονών και επεμβάσεων αλλαγής φύλου σε παιδιά συνιστά ειδεχθές
έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Δεν είναι τυχαία η
συστηματική απόρριψη της λογικής των φυσικών και κοινωνικών αναγκών και η
υποκατάστασή της στην επιστήμη και στις ιδεολογικές & πολιτικές πρακτικές
κάποιων από την εξ' υπαρχής ανορθολογικά ερμηνευόμενη υποκειμενική «επιθυμία»...
Βασικός στόχος: η αποτροπή της συγκροτημένης και επιστημονικά θεμελιωμένης
συλλογικής πάλης για την προοπτική της επαναστατικής ενοποίησης της
ανθρωπότητας, του κομμουνισμού.
Η αποδόμηση κάθε
αντικειμενικής ή και αντικειμενότροπης βάσης αναφοράς της προσωπικότητας και της
συλλογικότητας (συμπεριλαμβανομένου και του βιολογικού πυρήνα τους), η
υπονόμευση της δυνατότητας συνειδητοποίησης και ορθολογικής ιεράρχησης των
αναγκών, άρα και των συμφερόντων, οδηγεί σε ακύρωση κάθε κοινωνικά σημαντικής
ατομικής και συλλογικής σκοποθεσίας. Τα παραπάνω οδηγούν σε αντίστοιχη απώλεια
κάθε δυνατότητας συγκρότησης του ανθρώπου ως υποκειμένου, στη μετατροπή του
ανθρώπου σε ένα «ευέλικτο», «άμορφο», ασπόνδυλο ον, με
ανύπαρκτη-απροσδιόριστη-αδιάγνωστη κ.ο.κ. ταυτότητα, σε ένα ουσιαστικά άβουλο
και χειραγωγήσιμο ον. Εδώ εντάσσονται τα νεοφιλελεύθερα-μεταμοντέρνα δόγματα
«κοινωνικής/συμβολικής κατασκευής» φύλου, κοινωνικής τάξης, πολιτικής &
ιδεολογίας, έθνους, πατρίδας κ.ο.κ.
Πίσω από την πολυχρωμία
ρευστών ταυτοτήτων κ.ο.κ. αποκαλύπτεται στην κρίση και στον πόλεμο η σκοπιμότητα
μετατροπής των ανθρώπων σε χύδην μάζες, αδρανείς ή και επιθετικά ταγμένες στις
εκάστοτε επιλογές κατασκευών και αναδομήσεων των πιο επιθετικών κύκλων του
κεφαλαίου.
Στη θέση των παραδοσιακών,
μονοφωνικών «μεγάλων αφηγήσεων», έρχονται οι μικρές, καθημερινές, πολυφωνικές
αφηγήσεις, που υπερτονίζουν τις πολιτισμικές (γλωσσικές, θρησκευτικές κλπ.)
ιδιαιτερότητες, επιμέρους διαφορές κ.ο.κ. και οδηγούν στην θεωρητική
νομιμοποίηση της πολυδιάσπασης των κοινωνικών σχέσεων και της αποδόμησης των
κοινωνικών υποκειμένων...
Είναι εντυπωσιακός ο βαθμός
διείσδυσης της αστικής ιδεολογίας, ο βαθμός ενσωμάτωσης των πλέον αντιδραστικών,
ανορθολογικών και αντιεπιστημονικών αρχών από ορισμένου τύπου διανόηση και
«αριστερά». Αυτό φαίνεται και με την άρδην υιοθέτηση εκ μέρους τους των ακραίων
νεοφιλελεύθερων δογμάτων περί a priori απόλυτης ισχύος των παντοειδών
υποκειμενικών, αυθαίρετων, μερικών, «πολυφωνικών», ατομικών, κ.ο.κ. ταυτοτήτων
και δικαιωμάτων, πάντα σε αντιδιαστολή με οτιδήποτε μπορεί να συγκροτηθεί και να
ορθώσει το ανάστημά του συλλογικά, στη βάση αντικειμενικών κοινωνικών αναγκών
και νόμων, επιστημονικά εγνωσμένων αναγκών συλλογικών αγώνων. Προβάλλουν μάλιστα
την τοποθέτηση των αντίστοιχων ατομικών δικαιωμάτων στην πρώτη θέση των
διεκδικήσεων, ως κριτήριο «αριστερής», «ριζοσπαστικής» και «κινηματικής»
καθαρότητας.
Είναι γεγονός ότι στην κρίση
και στον πόλεμο το κεφαλαιοκρατικό σύστημα γεννά αυθόρμητα συμπεριφορές
ατομικισμού και κανιβαλισμού. Το καθεστώς προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποτρέψει
την επαναστατικοποίηση της εργατικής τάξης και συνολικά του λαού, μέσω της
εξαπάτησης (που πατά στις διαδεδομένες αυταπάτες, της εξαγοράς, του «διαίρει και
βασίλευε» και της ωμής απειλής ή/και χρήσης βίας.
Οι παραπάνω διακρίσεις, η
άσκηση βίας κ.ο.κ. έναντι ατόμων δεν αίρονται με αμφίβολης βάσης αστικά
νομοθετήματα και θεσμούς. Επιπλέον, στη βάση της γενικευμένης κρίσης και
εξαθλίωσης, η εσπευσμένη θεσμοθέτηση από την άρχουσα τάξη στη βάση των
μεταμοντέρνων νεοφιλελεύθερων δογμάτων περί «ταυτοτήτων», εκλαμβάνεται αυθόρμητα
απ' τους απλούς ανθρώπους ως γενικευμένος εκφυλισμός ενός άδικου και ανήθικου
συστήματος, που στρέφεται κατά των ανθρώπων και της ίδιας της οικογένειας. Αυτή
η -κατά βάση υγιής- αυθόρμητη αντίδραση των μαζών, αποτελεί εξαιρετικά ευνοϊκό
έδαφος για την άνοδο του φασισμού. Ο τελευταίος προβάλλει έντεχνα ως
«ριζοσπαστική δύναμη εξαγνισμού» της κοινωνίας από φαινόμενα σήψης και
εκφυλισμού. Η ιστορική έρευνα έχει καταδείξει πόσο σημαντικός ήταν αυτός ο
κοινωνικο-ψυχολογικός παράγοντας για τη νίκη των ναζί στη Γερμανία, στη βάση της
κρίσης και των εκφυλιστικών φαινομένων της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης».
Το θέμα της σχέσης φασισμού
και ομοφυλοφιλίας απαιτεί ειδική εξέταση. Στην ηγεσία του ναζιστικού κόμματος οι
ομοφυλόφιλοι είχαν περίοπτη θέση, με επικεφαλής τον Ερνστ Ρεμ, ηγέτη των
ταγμάτων εφόδου (Sturmabteilung) με δύο εκατομμύρια μέλη και διεκδικητή της
ηγεσίας του κόμματος. Ο Ρεμ είχε την πλήρη στήριξη του Χίτλερ και του Χίμλερ.
Μετά την άνοδο του κόμματος στην εξουσία, με στόχο την απαλλαγή από το
«ριζοσπαστισμό» και τις ηγετικές αξιώσεις των ταγμάτων εφόδου και του Ρεμ,
οργανώθηκε μια σφαγή της ηγεσίας των SA, η οποία έγινε γνωστή ως η νύχτα των
μεγάλων μαχαιριών και δρομολογήθηκε η πολιτική διωγμού των ομοφυλοφίλων από το
Τρίτο Ράιχ. Επομένως, η σχέση του φασισμού προς την ομοφυλοφιλία (διαδεδομένη
κατά τη μακροχρόνια παραμονή ανδρών σε συνθήκες στρατιωτικής/παραστρατιωτικής
απομόνωσης και ενισχυόμενη από τη νιτσεϊκών καταβολών φασιστική λατρεία της
«θέλησης για δύναμη», της βίας, της «ανδρικής ρώμης και του σώματος») ήταν άκρως
εργαλειακή και καιροσκοπική. Όπως άλλωστε και η μετέπειτα αυτοπροβολή τους ως
δύναμης των πατροπαράδοτων αρχών, της τάξεως και της ηθικής... Αυτό φαίνεται και
στα σύγχρονα ιδεολογικοπολιτικά μορφώματα της φασίζουσας ή/και φασιστικής
νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς, όπως π.χ. στην δεδηλωμένης λεσβίας ηγέτιδας του AFD
στη Γερμανία.
Όσο οι κομμουνιστές και η
αριστερά δεν αρθρώνουν λόγο επιστημονικά τεκμηριωμένο, θετικό και επιθετικό για
αυτά τα θέματα, όσο κάποιοι σέρνονται στην ουρά της ημερήσιας διάταξης του
ακραίου νεοφιλελευθερισμού με όρους κινήματος, ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για να
αυτοπροβάλλονται ως θεματοφύλακες των αρχών της κοινωνίας οι πιο μαύρες δυνάμεις
του σκοταδισμού, ο αντιδραστικός κλήρος και ο φασισμός.
Είναι δεδομένο ότι οι
κομμουνιστές τάσσονται κατηγορηματικά εναντίον κάθε διάκρισης, προσβολής και
καταπίεσης ανθρώπων με βάση την εμφάνιση, τις σεξουαλικές προτιμήσεις και τις
ιδιαιτερότητες κάθε ατόμου και άρα, υπέρ των δικαιωμάτων εκείνων που
διασφαλίζουν την αξιοπρέπεια των ανθρώπων. Ωστόσο, για αυτούς δεν μπορεί να
συνιστά αυτοσκοπό η διεκδίκηση δικαιωμάτων μεμονωμένων ατόμων, μειονοτήτων,
ομάδων κλπ. Σκοπός των κομμουνιστών είναι η κοινωνία στην οποία η ολόπλευρη
ανάπτυξη των δημιουργικών δυνατοτήτων της κάθε προσωπικότητας είναι όρος για την
ανάπτυξη της κοινωνίας. ’ρα, στο επίκεντρο του αγώνα τους, βρίσκεται η επιδίωξη
της εξάλειψης όλων εκείνων των όρων που θέτουν φραγμούς στην ολόπλευρη ανάπτυξη
της προσωπικότητας και της συλλογικότητας των ανθρώπων και η θετική οικοδόμηση
αντικειμενικών όρων που θα συμβάλλουν με το βέλτιστο τρόπο σε αυτή την ανάπτυξη
(βλ. Δ. Πατέλης. Δικαιοσύνη και προοπτικές ενοποίησης της ανθρωπότητας). Οι
όποιες διεκδικήσεις δικαιωμάτων, στερούνται νοήματος εάν δεν συνδέονται οργανικά
με αυτό το στρατηγικό σκοπό. Η επίτευξη αυτού του σκοπού, συνιστά και τη θετική
βάση της υπέρβασης κάθε μορφής διάκρισης, εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
Οι ολόπλευρα αναπτυσσόμενες
προσωπικότητες της κομμουνιστικής κοινωνίας θα δομήσουν σε αντίστοιχη βάση και
τις οικογενειακές τους σχέσεις, με αντίστοιχο μετασχηματισμό του βιολογικού
πυρήνα της οικογένειας αλλά και συνολικά της βιολογίας του ανθρώπου, του
ανθρώπινου γένους. Αυτό δεν θα γίνει με όρους αυθαίρετων γενετικών παρεμβάσεων
με ασύλληπτες επιπτώσεις, όπως γίνεται σήμερα με τις βιοτεχνολογίες στα χέρια
των μονοπωλιακών ομίλων με κριτήριο την άντληση μονοπωλιακών υπερκερδών, είτε με
αυθαίρετες ορμονικές, βιοχημικές και χειρουργικές (προσθετικές, αφαιρετικές κλπ)
επεμβάσεις κατά το δοκούν, στη βάση αγοραίων προτύπων και αυθαίρετων επιθυμιών
ρευστών «ταυτοτήτων». Θα γίνει συνειδητά, από την ενοποιημένη ανθρωπότητα, η
αυτοματοποίηση της παραγωγής της οποίας θα οδηγήσει στη βιολογικοποίησή της μετά
λόγου γνώσεως (με την επιστήμη στην υπηρεσία των πραγματικών αναγκών της
ανθρωπότητας). Θα γίνει και ως επιτακτική ανάγκη της διεξόδου της ανθρωπότητας
στο διάστημα σε μαζική κλίμακα (δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η ΕΣΣΔ
εγκαινίασε τη διαστημική εποχή της ανθρωπότητας).