Πανεπιστημιακοί απέναντι σε παλαιές και νέες χούντες...

[ΠΑΤΡΙΣ 24.4.09, ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ 27.4.2009]

Πρόσφατα είχαμε επέτειο της “εθνοσωτηρίου επαναστάσεως” των πρακτόρων των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, φασιστοειδών συνταγματαρχών...Όταν είχα επικαλεστεί (τηρουμένων των αναλογιών) αυτή την ιστορική εμπειρία για να στηλιτεύσω το καθ' ημάς πραξικόπημα του των πρυτανικών εκλογών βίας και νοθείας του Αυγούστου του 2008 στο Πολυτεχνείο Κρήτης, κάποιοι (με “ευέλικτη” πολιτική συνείδηση) έσπευσαν να με κατακεραυνώσουν για το “άστοχο” και “βέβηλο” της αναλογίας...

Τώρα ο τύπος αναδεικνύει τις καταφανείς ιδεολογικές ρίζες της αγοραίας μετάλλαξης του Πανεπιστημίου και των “σοφών” και“σύγχρονων” αντιλήψεων περί ασύλου... Είναι εντυπωσιακή η ομοιότητα των περί ασύλου επιχειρημάτων του δικτάτορα Ιωαννίδη, με το “λόγο” που αρθρώνουν οι σημερινοί εκσυγχρονιστές “ασυλομάχοι” (βλ. σχετικά: ΙΟΣ. Η δυσφήμηση του πανεπιστημιακού ασύλου έχει ηλικία μισού αιώνα. Ελευθεροτυπία, 18/4/2009 www.iospress.gr ). Πόσο “ελαστική” μπορεί να είναι η ιστορική μνήμη και η συνείδησή μας;

Η βολική για την ελαστική συνείδηση και στάση ζωής κάποιων ιστορική αμνησία δεν αίρει τις ρίζες του προβλήματος και τις σημερινές ιδιότυπες εκδηλώσεις της στρατηγικής της περαιτέρω πραξικοπηματικής υπαγωγής της επιστήμης και του Πανεπιστημίου στο κεφάλαιο.

Σημαντική μερίδα των νυν “νουνεχών” πανεπιστημιακών, δεν βλέπει την παραμικρή συνέχεια στο ιστορικό γίγνεσθαι, παρουσιάζοντας την χούντα και τη χουντοποίηση πανεπιστημίου και πανεπιστημιακών ως θεομηνία (κάτι σα σεισμό) που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και σπεύδουν να λοιδορήσουν όποιον αναφέρεται σε αυτήν ως “δόλιο εκφραστή αλητήριων μειοψηφιών και υπερασπιστή αναχρονιστικών θεσμών τύπου πανεπιστημιακού ασύλου”...

Σε κάθε αγώνα για το άσυλο και την ελευθερία της έκφρασης, οι πανεπιστημιακοί αυτού του τύπου αντιτείνουν: “ο ελληνικός λαός πληρώνει το κόστος της ανώτατης παιδείας για να μάθουν γράμματα τα παιδιά του και όχι για να κάνουν επαναστατική γυμναστική θορυβώδεις μειοψηφίες ταραχοποιών”! Ενδεχομένως να ηχεί πειστικά η παρατήρηση στα ώτα των νυκοκυραίων. Μόνο που τους διαφεύγει το γεγονός ότι ο ελληνικός λαός ουδέποτε ερωτήθη π.χ. για το εάν επιθυμεί την κατάργηση της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης, για το εάν επιθυμεί να πληρώνει για το πανεπιστήμιο-επιχείρηση, για τα δυσδιάκριτα όρια μεταξύ πανεπιστημιακού εργαστηρίου και σκοτεινών επιχειρηματικών, εξοπλιστικών, κ.ο.κ. συμφερόντων, για μερίδα καθηγητών εργολάβων-εργοδοτών, managers, κ.ο.κ. Ενδεχομένως, εάν του είχαν τεθεί παρόμοια ερωτήματα, να έβλεπε τις κινητοποιήσεις του μετώπου παιδείας-εργασίας ως κινήσεις αξιοπρέπειας και να αγκάλιαζε τη νεολαία με περισσότερη θαλπωρή απ' όση έχει ήδη επιδείξει.

Υπενθυμίζω στους “νυν νουνεχείς” τεχνοκράτες, ότι η όποια χούντα, στρατιωτική δικτατορία, είτε (προεδρική, προεδρευόμενη, βασιλευόμενη, κοινοβουλευτική, καλπονοθευτική, κ.ο.κ.) δημοκρατία, δεν είναι παρά σύστημα άσκησης της διοίκησης-διαχείρισης συγκεκριμένου ιστορικά κοινωνικοοικονομικού συστήματος, οι εκάστοτε κρατούντες του οποίου αποφαίνονται περί της καταλληλότητος ή μη της εκάστοτε επιλέξιμης λύσης, βάσει των κρατούντων συσχετισμών συμφερόντων και κοινωνικών δυνάμεων.

Το κοινωνικοοικονομικό σύστημα της χώρας, εξ όσων γνωρίζουμε, έκτοτε δεν άλλαξε ως προς την ουσία του. Απλώς μετεξελίχθηκε. Κραυγαλέο παράδειγμα συνέχειας “δημοκρατίας” (ναι, αυτής της ΕΡΕ, με αρχηγό τον “εθνάρχη” Κ.Καραμανλή, με τις δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων, με εκπληκτική συμμετοχή δένδρων σε εκλογές, με την αποτρόπαιο σύμφυση κράτους-παρακράτους, κ.ο.κ.) και δικτατορίας, είναι η αφοπλιστική δήλωση του κοντοχωριανού μας Σ. Πατακού, κατά τον οποίο, η χούντα προέβη σε εκτοπίσεις, συλλήψεις, εξορίες, βασανισμούς, κ.ο.κ., βάσει των καταλόγων που είχαν συνταχθεί επί “δημοκρατίας” για περιπτώσεις εκτάκτων καταστάσεων...

Αν και όποτε οι εκάστοτε εθνικοί και υπερεθνικοί ιθύνοντες διαβλέπουν έστω και αχνά τον κίνδυνο σοβαρής αμφισβήτησης του κοινωνικοοικονομικού συστήματός τους, όπως έχει δείξει η Ελληνική και η Παγκόσμια ιστορία, οι εκλογές και οι “δημοκρατίες” τους αίρονται μέχρι νεωτέρας...

Πάγκαλος, Μεταξάς, Παπαδόπουλος, Ιωαννίδης, Μουσολίνι, Φράνκο, Χίτλερ, Πινοσέτ (το πρώτο πείραμα νεοσυντηρητικής-νεοφιλελεύθερης χούντας της περίφημης σχολής των πανεπιστημιακών του Σικάγου!), κ.ο.κ. είναι εκδοχές τέτοιου τύπου “λύσεων”...

Τα όρια μάλιστα μεταξύ της “δημοκρατίας” και της “δικτατορίας” ενίοτε καθίστανται αρκούντως ασαφή και διάχυτα. Και ο Χίτλερ ανήλθε στην εξουσία με εκλογές...

Οι αναφορές σε ενδεχόμενο επιβολής στρατιωτικού νόμου το Δεκέμβριο του 2008 και η επιφυλακή των στρατευμένων, δεν είναι τυχαίες.

Το όλο πλέγμα νόμων πραξικοπηματικών έως και αντισυνταγματικών νόμων και νομοθετικών πράξεων (τρομονόμοι, Νόμος πλαίσιο, Νόμος για τη διασφάλιση ποιότητας, μέτρα γενικευμένης αστυνομοκρατίας-στρατοκρατίας-παρακολούθησης, απειλές για περαιτέρω κατάργηση κάθε ασυλίας, κ.ο.κ.) αποσκοπούν ακριβώς στη διασφάλιση της ασυλίας-ασυδοσίας του κυρίαρχου συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης και των οργάνων-υπηρετών του.

Όσο οξύνεται η πρωτοφανής οικονομική κρίση της παγκόσμιας κεφαλαιοκρατίας και η συστηματική επιβολή του όποιου κόστους στους εργαζομένους, ώστε, ευκαιρίας δοθείσης, να επιταθεί η ληστρική εκμετάλλευσή τους απ' το κεφάλαιο, το δικτατορικό πρόσωπο της παγκόσμιας κεφαλαιοκρατίας θα προβάλλει όλο και πιο απροκάλυπτα.

Η προηγούμενη μεγάλη παγκόσμια κρίση της κεφαλαιοκρατίας (1929-1933) οδήγησε στην άνοδο και εδραίωση του φασισμού σε σειρά χωρών και τον αιματηρότερο παγκόσμιο πόλεμο που γνώρισε η ανθρωπότητα.

Όποιος πιστεύει ότι η εν εξελίξει κρίση (παρασάγγας μεγαλύτερη και οξύτερη) θα πλέει σε πελάγη ευτυχίας του κοινοβουλευτικού κρετινισμού αφελών και επιτηδείων, πλανάται πλάνην οικτράν.

Ποιος θα αντισταθεί σε όλα αυτά με τους “νυν νουνεχείς”, “νομοταγείς”, θεσμολάγνους και τεχνοκρατικά λοβοτομημένους ψοφοδεείς “πνευματικούς” ανθρώπους, να σπεύδουν να υπονομεύσουν περαιτέρω και τις τελευταίες χαραμάδες συνειδησιακής ικμάδας της κοινωνίας και της νεολαίας;

Που να αναζητήσει ερείσματα η νεολαία σε χαλεπούς καιρούς, στο όργιο αισχροκέρδειας, λαμογιάς και διαφθοράς, όταν και οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι συμφωνούν και επαυξάνουν σε κάθε πραξικοπηματική κίνηση και εκβιασμό (πειθαρχικό και οικονομικό);

Από πότε η επίκληση της πλειοψηφίας συνιστά επιχείρημα και αποχρώντα λόγο για επιστήμονες, σε καιρούς που οι πιο σκοτεινοί κύκλοι κράτους και παρακράτους σπεύδουν να αναδείξουν και να εδραιώσουν τα πλέον συντηρητικά-αντιδραστικά αντανακλαστικά της κοινωνίας;

Υπενθυμίζω, ότι η πλειονότητα των χουντικών πανεπιστημιακών, δήλωνε ότι η στάση της υπαγορευόταν από “αγνά κίνητρα”: επιθυμούσαν την “εύρυθμο λειτουργία των ιδρυμάτων και την τάξη”, “δεν ασχολούνταν με την πολιτική” αλλά ήταν “τεχνοκράτες”, “κοιτούσαν μόνο τη δουλειά τους”, αγαπούσαν την πατρίδα, την θρησκεία, κ.ο.κ. Ίσως για κάποιους να φαντάζουν όλα αυτά απόμακρα και μάταια. Ίσως μάλιστα κάποιοι κύκλοι της διανόησης να αισθητικοποιούν το χουντικό “Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών” σε εστέτ κοσμικές εκδοχές επιδεικτικής κιτς “γλαμουριάς”. Ο καθ' ένας ας κάνει τις επιλογές του.

Κανείς δεν μπορεί να σφυρίζει αδιάφορα μπροστά στη φρίκη που έρχεται...

Ιδιαίτερα ο πανεπιστημιακός δάσκαλος, που δεν διδάσκει μόνο εκ καθέδρας, αλλά κυρίως με τη στάση ζωής και το ήθος του.

Το έχω ξανααναφέρει: στην ιστορική μνήμη δεν έμεινε η πλειονότητα των πανεπιστημιακών-χειροκροτητών της χούντας, αλλά η μεγαλειώδης αντίσταση της νεολαίας και οι λαμπρές εξαιρέσεις εκείνων των πανεπιστημιακών που δικαίωσαν τον τίλο του δασκάλου, τόλμησαν να ορθώσουν το ανάστημά τους, όταν η πλειοψηφία επέλεγε περί άλλων να μεριμνά και να τυρβάζει...

Χανιά 22.4.2009

Δημήτρης Πατέλης

Επίκουρος Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης.