Αριστερά: αποστασία ή μετωπική συμπόρευση νίκης;
Δ. Πατέλη*
Από τα προηγούμενα σημειώματα φαίνεται ότι μάλλον δεν
έχει και τόσο νόημα να αναζητά κανείς ορθολογική εξήγηση και αντιστοίχηση με
την πραγματικότητα στο «λόγο» που αρθρώνουν κάποιοι φορείς της αριστεράς,
ιδιαίτερα στην κρίση. Αυτός, όλο και πιο πολύ μοιάζει με ιδεοψυχαναγκαστικά
συμπτώματα (υποκατάστατα πρακτικής αδυναμίας-παραίτησης), με έμμονες
ιδέες, με εκ των υστέρων λεκτικοποιήσεις-ορθολογικοποιήσεις
για αυτοεπιβεβαίωση, αν όχι απλώς με υλικό για
αγελαία τελετουργική-επιτελεστική
οριοθέτηση-περιχαράκωση του χώρου αυτοαναφορικότητας
μιας εκάστης των συνιστωσών... Εδώ, η σπουδή για επικράτηση των ιδεών
παραγκωνίζει τη γνωσιακή σχέση και προσομοιάζει
μάλλον με την εμπορική-επιχειρηματική κατίσχυση στις αγοραίες σχέσεις, με
αντίστοιχη υποβάθμιση και εκτόπιση τόσο της γνωστικής διαδικασίας και του
αντικειμένου, όσο και του υποκειμένου της γνώσης.
Γιατί να διακινδυνεύσουν κάποιοι «ηγέτες»-ηγετίσκοι μορφωμάτων και
συνιστωσών την όποια μικροεξουσία τους με άνοιγμα σε
νέες μορφές, μέσα και τρόπους του αγώνα, άρα τη δημόσια έκθεση και δοκιμασία
τους ενώπιον άλλου κόσμου που ριζοσπαστικοποιείται
στην κρίση; Προτιμούν την πεπατημένη:
την «ασφάλεια» της «καταξίωσης» και του χειροκροτήματος στο -έστω και δραματικά
συρρικνούμενο- εναπομείναν ποίμνιο-κοινό τους. Όταν
όμως συγκλονίζεται ο κόσμος, όταν ο ταξικός-κοινωνικός πόλεμος στην κρίση
οδηγεί σε δημογραφική καταστροφή με όρους γενοκτονίας και οι ηγετίσκοι
βαυκαλίζονται αυτάρεσκα με την εμμονή τους σε σχήματα αυτοπροβολής-αυτοκαταξίωσης σε φθίνουσες αυτοαναφορικές
ομαδούλες οπαδών, η αποστασία τους αυτή αποκτά
ιστορικά καταστροφικές διαστάσεις διαστροφικού
γλεντιού στον καιρό της πανούκλας...
Δεδομένου μάλιστα «ότι η Αριστερά ουδέποτε
άσκησε στη χώρα μας κυβερνητική εξουσία, οι πολιτικές προσωπικότητες του χώρου
αυτού αρκούνται στο να ηγούνται μικρών οργανώσεων και κινήσεων, όπως
είναι οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ή πλειάδα άλλων ομοειδών πολιτικών μορφωμάτων,
παντελώς άγνωστων στο ευρύ κοινό. Δεν υπάρχει όμως τίποτα πιο επικίνδυνο ίσως
στον κόσμο της Αριστεράς από την προσπάθεια αφαίρεσης αυτής της μικροεξουσίας!» (βλ. Γ. Δελαστίκ
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=63830960
).
Έσχατη εκφυλιστική διαστροφή, δηλωτική της νοσηρής
ενσωμάτωσης της «επαναστατικής» αριστεράς! Ας θυσιαστεί λοιπόν η κοινωνία, η
χώρα, ο λαός, η τάξη, το κίνημα κ.ο.κ., αρκεί να
παραμείνουν υπό έλεγχο έστω και ίχνη αυτής της «αριστερής» μικροεξουσίας
τους!
Η γραφειοκρατίσκοι με την «εσαεί
σωστή γραμμή» να 'ναι καλά και στην αιμάσσουσα
κοινωνία – γαία πυρί μειχθήτω...
Η διαπαραταξιακή ακούσια-εκούσια
συνεισφορά στην δια της επιστράτευσης προληπτική ήττα κατά κράτος της
κινητοποίησης των καθηγητών της μέσης εκπαίδευσης, με εκ των υστέρων
συνδικαλιστική και πολιτική δικαίωση των συνιστωσών, είναι ενδεικτική αυτής της
καταστροφικής (ανηκέστου;) νοσηρότητας και των πολύτιμων υπηρεσιών που αυτή
παρέχει στο καθεστώς... Έναν αποκλειστικό ρόλο επιφυλάσσει εκ των πραγμάτων το
καθεστώς στους φορείς αυτής της απελπιστικά προβλέψιμης και διαχειρίσιμης
αριστερας: θα τους χειρίζεται και θα τους αξιοποιεί ως
συνιστώσες του πολέμου όλων εναντίον όλων και ως ενεργούμενα του διαίρει και
βασίλευε...
Αν δεν ξεπεραστεί έγκαιρα και αποτελεσματικά αυτή η
αγκύλωση, αυτή η παραλυτική-διαλυτική δυσκολία, μπορεί να μετατραπεί σε
καταστροφική δύναμη ανάσχεσης της ευρείας κλίμακας ριζοσπαστικοποίησης των
ανθρώπων, της προοδευτικής κίνησης της κοινωνίας. Η μη έγκαιρη θεωρητική και
πρακτική-οργανωτική ανταπόκριση στις επιτακτικές ανάγκες αυτής της κρισιακής συγκυρίας, μπορεί να ακυρώσει την επιτακτική
ανάγκη ριζικής αλλαγής των συσχετισμών δυνάμεων σε προοδευτική κατεύθυνση, με
προοπτική την ενοποίηση της ανθρωπότητας, μπορεί να ματαιώσει τη συγκρότηση και
ανάδειξη στο προσκήνιο του νέου συνειδητού κοινωνικού υποκειμένου, μπορεί
τελικά να οδηγήσει σε τραγική ήττα και καταστροφή του λαϊκού κινήματος, σε
επικράτηση ακραίων αντιδραστικών δομών και σε αντίστοιχη μακροχρόνια
καταβαράθρωση των εργασιακών και του συνόλου των κοινωνικών σχέσεων.
Βλέπετε,
οι κρισιακές συγκυρίες δεν είναι ούτε συχνά, ούτε
μακροχρόνια ιστορικά φαινόμενα. Ξεσπούν στους «ασθενείς κρίκους» του συστήματος
μετά από πολλές δεκαετίες «ειρηνικής» κυριαρχίας των κρατούντων. Η ευκαιρία
κινηματικής-καταλυτικής παρέμβασης στη συγκυρία, μπορεί να χαθεί ανεπιστρεπτί. Η
συγκυρία απαιτεί επιτακτικά τη συμπόρευση των ζωντανών δυνάμεων της αριστεράς,
για τη συγκρότηση ενός ευρύτατου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου, ικανού να νοηματοδοτήσει με προοπτική τη διέξοδο από την καταστροφική
αποικιοποίηση του λαού (εκτός δανειακών συμβάσεων,
μνημονίων, ευρώ, Ε.Ε. - ΔΝΤ, με κοινωνικοποίηση των τραπεζών και κομβικών
τομέων της παραγωγής, ανασυγκρότηση της παραγωγής υπό τον έλεγχο και προς το
συμφέρον των εργαζομένων κ.ο.κ.). Ενός μετώπου στη
βάση προγράμματικών στόχων, χωρίς προαπαιτούμενα,
ικανού να καταστεί κέντρο οργάνωσης, συντονισμού, περιφρούρησης και ανάπτυξης
του αγώνα μέχρι τη νίκη.
Στην
ιστορία δεν υπάρχουν κενά. Η μη αξιοποίηση είτε η μη έγκαιρη αξιοποίηση της κρισιακής συγκυρίας με κλιμάκωσή της σε επαναστατική-ριζοσπαστική
κατεύθυνση, μπορεί να αποβεί καταστροφική, μιας και θα σπείρει ηττοπάθεια και θα οδηγήσει την οργή
και την αγανάκτηση σε γενικευμένο εκφασισμό, με όρους διακρατικομονοπωλιακής
δικτατορίας και ωμής βίας.