Του Δημήτρη Πατέλη.

 

Η διάρκεια και το βάθος της συστημικής κρίσης, καθώς και ο καταστροφικός για το λαό χαρακτήρας των πολιτικών διαχείρισης αυτής της κρίσης εκ μέρους των εθνικών και υπερεθνικών καθεστωτικών δυνάμεων, κάνουν όλο και πιο φανερό το χαρακτήρα της Ε.Ε. και των θεσμών της. Τα δομικά χαρακτηριστικά και οι αντιφάσεις του παγκόσμιου κεφαλαιοκρατικού συστήματος και των κατά τόπους περιφερειακών του ολοκληρώσεων, εκδηλώνονται ιδιαίτερα στη δομική του κρίση.

Η Ευρωπαϊκή κοινότητα άνθρακα και χάλυβα, που μετεξελίχθηκε σε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (Ε.Ο.Κ.), ήταν γέννημα της ανάγκης συντονισμού της μεταπολεμικής ανασυγκρότησης του δυτικοευρωπαϊκού κεφαλαίου, σε συνάρτηση με το ΝΑΤΟ και την ψυχροπολεμική αντιπαράθεση με το στρατόπεδο του “πρώιμου σοσιαλισμού”. Μετά την ήττα αυτού του “πρώιμου σοσιαλισμού” και την κεφαλαιοκρατική παλινόρθωση, η Ε.Ε., διευρύνεται και ανασυγκροτείται σε αντιστοιχία με το νέο στάδιο της κεφαλαιοκρατίας.

Κατ’ αυτό τον τρόπο, σήμερα, μέσα στην κρίση, ανακύπτουν θεσμικά και εξωθεσμικά όργανα επιβολής πρωτοφανών εκδοχών διακρατικομονοπολιακής εποπτείας και επιβολής μέτρων όλο και πιο άμεσης και βάναυσης υπαγωγής κρατών και λαών της περιφέρειας της ευρωζώνης στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια χρηματιστική ολιγαρχία, με αξιώσεις επιβολής καθεστώτος χρηματοπιστωτικής δικτατορίας, με αυταρχικοποίηση και ενίσχυση λειτουργιών κρατικής-διακρατικής καταστολής πολλών επιπέδων και με έντονη στρατιωτικοποίηση καθεστώτων (έναντι εσωτερικού και εξωτερικού εχθρού). Η διαδικασία αυτή προσλαμβάνει χαρακτηριστικά κοινωνικού πολέμου, με πρωτοφανείς σε “ειρηνική” περίοδο δημογραφικές επιπτώσεις.
Η ανισομέρεια και οι συνακόλουθες περίπλοκες μορφές διεθνούς εκμετάλλευσης και καταπίεσης εντείνονται. Τα πλεονάσματα του πυρήνα γίνονται ελλείμματα της περιφέρειας, αυξητικά αναπαραγόμενα με ένα φρικώδη “Μηχανισμό στήριξης”. Και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά εκ μέρους του κεφαλαίου και των φορέων του. Σε συνθήκες παγκόσμιας, συστημικής και δομικής κρίσης, οι πλέον επιθετικές δυνάμεις του κεφαλαίου, αναζητούν απεγνωσμένα τρόπους διεξόδου από την κρίση, τρόπους μαζικής απαξίωσης-καταστροφής κεφαλαίων, παραγωγικών δυνάμεων, ώστε να επανεκκινήσουν το σύστημα. Προς το παρόν το επιτυγχάνουν μέσω καταστροφής κεφαλαίων στον παροξυσμό του ανταγωνισμού (χρεοκοπιών, εξαγορών, συγχωνεύσεων, κ.ο.κ.) και κυρίως, καταστρέφοντας την κύρια παραγωγική δύναμη (την εργατική τάξη) μέσω του κοινωνικού πολέμου που εξαπολύουν εναντίον της εργασίας, με την “εσωτερική υποτίμηση”, με τη χρήση του δημόσιου εξωτερικού χρέους και άλλων μέσων για την αποικιοποίηση όχι μόνο των παραδοσιακών εξαρτημένων πρώην αποικιακών περιφερειακών χωρών, όχι μόνο χωρών του λεγόμενου «Τρίτου Κόσμου», αλλά και «περιφερειακών» χωρών ενός από τα τρία κέντρα του λεγόμενου «Πρώτου Κόσμου», της ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης της «Ευρωπαϊκής Ένωσης» (όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία και εν πολλοίς η Ιταλία, τα περίφημα PIIGS κατά τη νεορατσιστική ορολογία των κυρίαρχων κύκλων του πυρήνα της Ε.Ε.). Εναντίον ολόκληρων λαών, χρησιμοποιούν βίαιες μορφές αποικιοποίησης, μετατροπής χωρών αυτού του τύπου σε αποικίες χρέους.

Στα πλαίσια της Ε.Ε., μια χώρα σαν την Ελλάδα, με μέσο επίπεδο ανάπτυξης (με όλα τα συμπαρομαρτούντα κοινοτικών καταλοίπων και μικρομεσαίου κεφαλαίου), και κυριαρχία στην οικονομία του κεφαλαίου των πολυεθνικών μονοπωλιακών ομίλων, κατέχει ενδιάμεση εξαρτημένη θέση στο σύστημα του ιμπεριαλισμού. Μια θέση που επιτρέπει και επιβάλλει πολιτικές αποικιοποίησής της με επικεφαλής προς το παρόν την διακρατικομονοπωλιακά επιτηρούμενη πρόθυμη αστική της τάξη. Ο χαρακτήρας της συμμαχίας που διασφαλίζει την ηγεμονία και την κυριαρχία της άρχουσας τάξης εδώ είναι σαφής: στρατηγική υπαγωγή στην ΕΕ και στο ευρώ, στη διακρατικομονοπωλιακή δικτατορία με κάθε τίμημα. Ακόμα και οι συνδεόμενες με παραγωγικές λειτουργίες μερίδες του κεφαλαίου (που πλήττονται από τη μονομέρεια αυτής της στρατηγικής επιλογής, του ευρώ κ.ο.κ.) σύρονται τακτικά από την κυρίαρχη μερίδα της χρηματιστικής ολιγαρχίας με επικεφαλής το πιο επιθετικό χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, με το δέλεαρ της νομής της λείας από τον κοινωνικό πόλεμο κατά της μισθωτής εργασίας στην κρίση.

Σε χώρες σαν την Ελλάδα, η σημερινή αστική τάξη (και οι εκάστοτε πρόθυμοι υπηρέτες της) σε εθνική και σε παγκόσμια κλίμακα, μπορεί να είναι πιο παρασιτική και διεφθαρμένη από ποτέ, αλλά είναι αποδεδειγμένα η πιο αδίστακτη αστική τάξη στην ιστορία.

Η κλιμάκωση αυτής της πολιτικής, οδηγεί σε αντίστοιχη ανασυγκρότηση-μετάλλαξη της (εξ υπαρχής επιθετικού-ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα) δομής και των λειτουργιών θεσμών και οργάνων σε επίπεδο εθνών-κρατών και Ε.Ε., σε κλιμάκωση του αυταρχισμού, σε μετάθεση αρμοδιοτήτων από εθνικά σε υπερεθνικά, από αιρετά σε διορισμένα εκτελεστικά-γραφειοκρατικά ή/και εξωθεσμικά όργανα (εκτός κάθε μορφής εποπτείας και ελέγχου), με αστυνομοκρατικές και στρατοκρατικές ενέργειες που πυκνώνουν. Η παραπάνω ανασυγκρότηση-μετάλλαξη προετοιμαζόταν επί μακρόν και συστηματικά.

Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής, γίνεται όλο και πιο ορατή η προοπτική γενικευμένου εκφασισμού εντός της Ε.Ε. και των επιμέρους κρατών-μελών, αλλά και η εμφάνιση πρωτόγνωρων μορφών συνδυασμού αστυνομικών-κατασταλτικών επιχειρήσεων, πολιτικών (“εμφυλίων”) πολέμων και διεθνών-παγκοσμίων συρράξεων (πχ. πυρήνα εναντίον περιφέρειας ευρωζώνης και Ε.Ε.). Η περίπτωση της πρόσφατης ευρείας κλίμακας άσκησης του γερμανικού στρατού, με την εμπλοκή 3.500 στρατιωτικών, χερσαίων και εναέριων δυνάμεων, με βασικό σενάριο την καταστολή εξέγερσης σε άλλη χώρα (λόγω αδυναμίας ή άρνησης των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας να επιτύχουν την καταστολή), συνηγορεί πρόδηλα υπέρ αυτών των τάσεων.

Όλα τα προσχήματα δημοκρατικής λειτουργίας παραμερίζονται ή/και ακυρώνονται συστηματικά. Η εκ περιτροπής προεδρία της Ε.Ε., ουδέποτε υπήρξε ουσιαστικό όργανο εξουσίας. Ωστόσο, ακόμα και αυτή, ευκαιρίας δοθείσης με την ανάληψή της το πρώτο εξάμηνο του 2014 από την Ελλάδα, χρησιμοποιείται ως αφορμή για άλλη μια ταπείνωση του λαού και της χώρας. Η κυβέρνηση εθελοδουλίας, επιχειρεί να την παρουσιάσει ως ευκαιρία για άντληση διεθνών ερεισμάτων και για φενάκες “επιτυχούς” πολιτικής, με φιέστες και άλλες διοργανώσεις εντυπωσιασμού, μακρυά από τη ζοφερή πραγματικότητα που βιώνει ο λαός. Οι πλέον επιθετικοί κύκλοι του πυρήνα της Ε.Ε., με σειρά δημοσιευμάτων και δηλώσεων, εκφράζουν τη βούλησή τους να καταργήσουν και αυτό το φύλλο συκής της δήθεν “ισότιμης” συμμετοχής και ανάληψης ευθυνών και αρμοδιοτήτων απ’ όλα τα κράτη-μέλη, θέτοντας κυνικά θέμα μελλοντικού αποκλεισμού “αφερέγγυων” χωρών ακόμα και από αυτή την τυπική-διαχειριστική διαδικασία.

Με ανακοίνωση της ΓΑΔΑ, η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ κηρύσσει απαγορευμένη την εξαγγελθείσα (Τετάρτη 8.1.14 ώρα 6.00 μμ στα Προπύλαια) διαδήλωση οργανώσεων και κινήσεων της Αριστεράς, κατά της κυβέρνησης, της Τρόικας και της Ε.Ε. με αφορμή τις φιέστες ανάληψης της ελληνικής προεδρίας. Έτσι, η ανάληψη της προεδρίας της Ε.Ε. αποκτά ιδιαίτερο συμβολισμό… Στην πρωτοφανή ανακοίνωση δικτατορικού ύφους και περιεχομένου, το σκεπτικό της απαγόρευσης στοχοποιεί ουσιαστικά την ίδια τη συνείδηση των ανθρώπων και την αντίθεσή τους στην κυβέρνηση και στην Ε.Ε., ως «σοβαρό κίνδυνος για την δημόσια ασφάλεια»! Ακυρώνεται λοιπόν στην πράξη το ίδιο το θεμελιώδες στην αστική δημοκρατία δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης και του συνέρχεσθαι.

Τι παραπάνω χρειάζεται για να καταστεί σαφής ο χαρακτήρας της ευρωζώνης και της Ε.Ε., ως χρηματοπιστωτικής (και όχι μόνο) φυλακής λαών; Ο χρηματοπιστωτικός άξονας της εποχής, το πλέον επιθετικό διεθνικό κεφάλαιο και τα όργανά του (Ε.Ε., ΔΝΤ) θέτουν τους όρους μιας αποικίας χρέους και οι τοπικοί δεσμοφύλακες της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ εκτελούν αδίστακτα το λαό με όρους δημογραφικής γενοκτονίας και καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης. Εκτελούν μαζί και κάθε έννοια κεκτημένων συνταγματικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Η μόνη απάντηση σε αυτό το ζόφο είναι η τάχιστη σύμπηξη ενός νικηφόρου κοινωνικού και πολιτικού Μετώπου, για την απαλλαγή του λαού από το ευρώ, τα μνημόνια, τις δανειακές συμβάσεις, τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (Ε.Ε., ΝΑΤΟ), για δήμευση των τραπεζών και κομβικών τομέων της παραγωγής υπό λαϊκό-εργατικό έλεγχο και παραγωγική ανασυγκρότηση με αναδιανομή του πλούτου υπέρ των εργαζομένων, για λαϊκή κυριαρχία-δημοκρατία και στοχευμένες διεθνείς συνεργασίες σε ισότιμη βάση κ.ο.κ. Ο αγώνας αυτού του Μετώπου με διεθνιστικό συντονισμό, μπορεί να δρομολογήσει διαδικασίες επαναστατικού μετασχηματισμού της κοινωνίας.
Ο αγώνας για τους παραπάνω σκοπούς και εναντίον αυτού του καθεστώτος είναι καθήκον του κάθε διεθνιστή-πατριώτη, αλλά και κάθε συνειδητού πολίτη και συλλογικότητας δημοκρατικών αρχών.
Η τρομοκρατία, οι διώξεις και ο εκφασισμός δεν θα περάσουν.